casandra

Wisława Szyborska

To ja Kasandra.

A to jest moje miasto pod popiołem.

A to jest moja laska i wstążki prorockie.

A to jest moja głowa pełna watpliwości.

To prawda , tryumfuję.

Moja racja aż łuną uderzyła w niebo

Tylko prprocy, którym się nie wierzy,

mają takie widoki.

Tylko ci, którzy źle zabrali sie do rzeczy,

i wszystko mogło spełnić sie tak szybko, jakby nie było ich wcale.

Wyraźnie teraz przypominam sobie,

jak ludzie , widząc mnie , milkli w pół słowa.

Rwał się śmiech .

Rozplatały sie rece.

dzieci biegły do matki.

Nawet nie znałam ich nietrwałych imion.

A ta piosenka o zieloym listku-

nikt jej nie kończył przy mnie .

Kochałam ich .

Ale kochałm z wysoka.

Sponad zycia.

Z przyszłości . Gdzie zawsze jest pusto

i skąd coż łatwiejszego jak zobaczyć śmierć.

Żałuje , że mój głos był twardy.

Spójrzcie na siebie z gwiazd-wołałam-

spójrzcie na siebie z gwiazd.

Słycszeli i spuszczali oczy.

Żyli w życiu.

Podszyci wielkim wiatrem.

Prezsądzeni.

Od urodzenia w pożegnalnych ciałach

Ale była w nich jakaś wilgotna nadzieja,

własną migotliwością sycący się płomyk.

Oni wiedzieli, co to takiego jest chwila,

och bodaj jedna jakakolwiek

zanim-

Wyszło na moje.

Tylko że z tego nie wynika nic.

A to jest moja szatka ogniem smalona.

A to sa moje prorocie rupiecie.

A to jest moja wykrzywiona twarz.

Twarz, która nie wiedział ,że mogła byc piekna.

.

...problem ceny jaką musi zabłacic jedostka wybitna za swoją wyjątkowośc....

....